"Zwarte Piet is ineens taboe". "'Neger' zeggen mag ook niet meer". "What's next? Blanke vla uit de schappen want dat is ook racisme?" Ehm, "nee", antwoorde ik sinds 2012 regelmatig via de Sociale media. Dus toen een witte vriendin tegen me zei "Ik wil een salon houden over 'white privilege' en jij MOET erbij zijn," over witte dwang gesproken, was ik enthousiast. Het was begin 2014. Vlak na het uitbarsten van de zwarte piet discussie. Er werd veel gezegd, geschreven en vooral gescholden. Het land geroemd om openheid, vrijheid van meningsuiting en tolerantie leek in een blackface-crisis in de ban van 'Pietitie'. Is het leven aangenamer als je Mark of Marieke heet? Hierover praten vanuit een wit perspectief leek me niet alleen nuttig maar ook vermakelijk. "Ik zorg ervoor dat de witte mensen die ik uitnodig allemaal warm en ruimdenkend zijn. Het wordt beslist geen discussie over de vraag of 'white privilege' bestaat of niet. Dat er sprake is 'white privilege' in de maatschappij is evident voor iedereen die komt. Een veilige sfeer staat voorop," zei m'n vriendin. Famous lasts words=. Wat hebben we van elkaar geleerd? Was het inspirerend? Tot welke inzichten zijn we gekomen? Bijna alle witte mensen, (veelal hoogopgeleiden intellectuelen werkzaam in de kunst, cultuur en media sector) voelden zich aangevallen. Weggezet en opgezadeld met 'iets' wat totaal niet strookte met hoe ze zichzelf en hun plaats in de maatschappij zagen: "Ja maar ik ontleen helemaal geen voordeel aan het feit dat ik nou eenmaal wit ben geboren." "Ik kom uit een arm, simpel en/of kil milieu." "Ik kom uit de provincie, dat is veel minder exotisch dan het hebben van een mooi kleurtje. Sterker nog, ik wou dat ik mooi egaal bruin was en krullen had. Ik word nooit bruin in de zomer alleen maar rood." "En als homo word ik juist gediscrimineerd door moslims en Surinamers dus=." Dit omschrijft een beetje de strekking van de ongenoegens. Wat gebeurde er vervolgens? De meeste mensen van kleur probeerden de witte mensen te overtuigen van het , wetenschappelijk bewezen en gedocumenteerde, feit dat het nou eenmaal makkelijker is in de maatschappij om wit te zijn dan om zwart te zijn. En dat je daar als wit individu geen schuld aan hebt. Het is mooi meegenomen. "Het is toch iets makkelijker om een maatschappelijk probleem als racisme te begrijpen, als je in staat bent je eigen rol erin te erkennen." Waarop de witte mensen reageerden dat "het toch ook wel zo kan zijn dat de zwarte mensen te veel blijven vasthouden aan hun historische slachtofferrol. "Ja er is sprake van racisme, dat is voor iedereen vervelend maar we zijn geen Amerika. Er worden hier geen mensen (meer) aan bomen gehangen". Dit alles ging gepaard met liters wijn, sloffen sigaretten en massa's andere spirituele middelen. De avond eindigde in een emotioneel bloedbad. De donkere mensen gingen naar huis met het gevoel van 'zie je nou wel, dit had wederom geen enkele zin, wit privilege wordt niet erkend. Arghhhh'. De witte mensen gingen naar huis met het gevoel van 'He lekker. Goed dat ik heb gezegd waar het op staat.' Sinds die avond word ik nog regelmatig wakker met wat ik had willen zeggen, kunnen zeggen en had willen uitschreeuwen. Waarom is het zo moeilijk voor witte mensen (ook sommige donkere mensen) om te erkennen dat er sprake is van een bepaald systeem? Een systeem dat mensen met een bepaalde etniciteit begunstigt en mensen met een bepaalde etniciteit benadeelt. Een systeem dat voortkomt uit de economische constructie van gedwongen en onbetaalde arbeid; slavernij. Tot zover lijkt iedereen het te snappen en zonder schuldgevoel te accepteren. De mensonterende situatie van de tot slaaf gemaakte zien we allemaal voor ons. Niemand die dit een ander wil aandoen. Maar hoe eeuwenlange uitbuiting, kolonialisme (tot ver na de Tweede Wereldoorlog), de pseudowetenschappelijke 'rassenclassificatiesysteem' van de verlichtingsdenkers die leidde tot een raciale hiërarchie van superioriteit en inferioriteit die ...