In Het elastiek tussen lichaam en ziel beschreef Hans Lemmens de mens als een wezen bij wie tussen lichaam en ziel een soort elastiek bestaat dat uit kan rekken en kan samentrekken. Hij paste deze visie vooral toe op autisme en hooggevoeligheid en beschreef deze verschijnselen als een gevolg van de moderne westerse cultuur en tegelijkertijd een mogelijk antwoord op de problemen waar deze cultuur ons mee confronteert. In dit boek gaat Hans Lemmens wat dieper in op het cultuuraspect. Autisme en hooggevoeligheid komen hierbij aan de orde als onderdeel van een groter geheel. Volgens Hans is de hele westerse cultuur in een hooggevoelige fase gekomen en bieden hooggevoeligheid en hoogbegaafdheid een impuls tot vernieuwing van onze cultuur, onder andere in de richting van een zachtere omgang met het lichamelijke. Hans vindt het tijd voor een nieuw denkkader, waarin de ziel een plaats krijgt toebedeeld, het individu serieus wordt genomen en consequenties worden getrokken uit het feit dat de persoonlijkheid van een onderzoeker invloed heeft op wat hij onderzoekt. Hans streeft een wetenschap na die zowel helder als persoonlijk is en voegt daarom voorbeelden uit zijn eigen levensloop toe aan zijn beschouwingen. Cultuur vat hij op als "de manier waarop mensen met elkaar omgaan". De westerse cultuur is ziek, stelt hij, en de ziekte waar zij aan lijdt ziet hij het duidelijkst weerspiegeld in haar houding ten opzichte van het lichaam. Omdat de beleving van de lichamelijkheid zo uitgesproken tot uitdrukking komt binnen de seksualiteit gaat hij ervan uit dat voor de genezing van onze cultuur de genezing van de seksualiteit een cruciale factor is. Dit maakt seksualiteit tot een belangrijk thema, van de verheven sensualiteit van de troubadours via de libido van Sigmund Freud naar onze tijd.